Ik weet niet of het door mijn depressie komt of door mijn hartslag die, door Nortrilen, belachelijk hoog is.
Maar ik voel me opgefokt.
Ik weet niet of het door mijn depressie komt of door mijn hartslag die, door Nortrilen, belachelijk hoog is.
Maar ik voel me opgefokt.
Mijn geduld is op.
Aan het eind van mijn Latijn.
En het zit me tot hier.
Ik heb ondertussen denk ik zo’n tientallen keren het stuk tekst— waar ik mee begon— verwijderd.
Het is weer zo’n dag.
Zo’n dag waarop ik niets gedaan krijg.