Depressief en GelukkigIk snap niet hoe ik er iedere keer nog in kan trappen.
Dat ik, tegen beter weten in, denk dat dit gevecht eerlijk verloopt.
Je bent onzichtbaar, volhardend en genadeloos.
De kleinste ruimte is voor jou genoeg om toe te slaan.
Ik geef je nog geen vinger maar je pakt mijn hele lijf.
Ik merk dat ik bijna een soort angst heb om een nieuw artikel te publiceren.
Bang dat lezers, misschien wel juist in mijn directe omgeving, dan denken dat het niet goed met me gaat.
Het is moeilijk – misschien zelfs wel onmogelijk – om aan iemand uit te leggen hoe snel ups en downs elkaar af kunnen wisselen.