Ik weet dat ik iets wil schrijven. Maar iedere keer dat ik iets bedenk en het idee wil uitvoeren kom je om de hoek om het idee weer weg te vagen.

Ik heb besloten om maar gewoon te blijven typen.

Los van hoe graag jij mij wil doen geloven dat het geen zin heeft of dat het niet goed genoeg is.

Niet goed genoeg.

Dat is hoe het nu voelt.

Het hardlopen, mediteren, lezen, therapie, wandelen, goede voeding. Niets lijkt goed genoeg om jou bij me weg te houden.

Maar toch kom ik dichterbij.

Niet zo zeer door jou bij me weg te houden maar door te beseffen dat jouw mening, jouw woorden, niet de mijne zijn.

Door te beseffen dat jij net zo krachtig bent als ik jou wens te maken.

Ik besef het me.

Maar ik ben er nog niet.