Ik weet niet of het door mijn depressie komt of door mijn hartslag die, door Nortrilen, belachelijk hoog is.
Maar ik voel me opgefokt.
Al enkele weken voel ik me 24/7 alsof ik op het puntje van mijn stoel zit.
Alsof ik ieder moment kan ontploffen.
Het kost me zoveel energie om mijn kalmte te behouden, niet uit mijn slof te schieten en de rust te bewaren.
Alsof ik al weken achter elkaar getest wordt.
Waar is mijn uitlaatklep?
Hoe kan ik stoom afblazen?
Alles wat eerder werkte lijkt nu geen zin te hebben.
Ik loop, mediteer, zucht, steun en schreeuw maar ik raak het niet kwijt.
In overleg met mijn behandelaar ben ik van 75 mg naar Nortrilen naar 50 mg Nortrilen gegaan.
Dit moet er vooral voor zorgen dat mijn hartslag verlaagd, wat er uiteindelijk voor moet zorgen dat ik meer rust krijg.
Dankzij de Venlafaxine, dat mijn bloeddruk verhoogde, hebben mijn hart, nieren en bloedvaten al het nodige te verduren gehad.
Ik sta er dus zeker achter dat er iets moet gebeuren om mijn hartslag te verlagen en meer rust te vinden.
Maar tegelijkertijd is het afwachten, wat de vermindering van Nortrilen met mijn depressie doet, zenuwslopend.