Depressief en GelukkigIn een zoektocht naar mezelf, ben ik mijzelf verloren.
Ik heb overal gekeken, ontelbare gedachten voorbij laten komen en alles geprobeerd.
Ik heb me verscholen, verstopt en voor de gek gehouden.
Altijd in beweging geweest, nooit tevreden, nooit voldaan.
Ik besef me nu dat ik mezelf pas kan vinden als ik stil kan blijven staan.
Ik weet dat ik iets wil schrijven. Maar iedere keer dat ik iets bedenk en het idee wil uitvoeren kom je om de hoek om het idee weer weg te vagen.
Ik heb besloten om maar gewoon te blijven typen.
Ik snap niet hoe ik er iedere keer nog in kan trappen.
Dat ik, tegen beter weten in, denk dat dit gevecht eerlijk verloopt.
Je bent onzichtbaar, volhardend en genadeloos.
De kleinste ruimte is voor jou genoeg om toe te slaan.
Ik geef je nog geen vinger maar je pakt mijn hele lijf.
Ik merk dat ik bijna een soort angst heb om een nieuw artikel te publiceren.
Bang dat lezers, misschien wel juist in mijn directe omgeving, dan denken dat het niet goed met me gaat.
Het is moeilijk – misschien zelfs wel onmogelijk – om aan iemand uit te leggen hoe snel ups en downs elkaar af kunnen wisselen.
Het is 31 december 2019.
Vanavond maken we de overgang naar een nieuw jaar.
Vanaf volgende week zullen de sportscholen weer extra vol zitten en zullen de aandeelhouders van junkfood, alcohol en tabak weer verliezen moeten nemen.
Er zijn wetenschappers die zeggen dat het menselijke lichaam is gemaakt om te rennen.
Het zou zelfs de reden zijn dat de mens er nu uitziet, zoals de mens er nu uitziet.
Zo’n twee miljoen jaar geleden zouden onze voorouders gestopt zijn met het leven in bomen en als gevolg daarvan hebben we meer moeten rennen. Ons lichaam is hierop aangepast naar het lichaam zoals we dat nu kennen. [1]
Vanaf dat moment hebben we moeten rennen, voor ons eten, of voor ons leven.
Het heeft een tijdje geduurd maar er zijn weer nieuwe afleveringen van de podcast Depressief en Gelukkig online in Apple Podcasts* en Spotify.
’s Ochtends wakker worden je favoriete ondergoed van de bovenkant van de stapel pakken en direct twee matchende sokken uit de lade kunnen pakken, dat is het gevoel van geluk.
Ik ben er bijna.
Ik kan niet zeggen dat het hele ‘ziekenhuis-gebeuren’ me totaal ongeroerd heeft gelaten.
Het waren al een flink aantal zware maanden, of laat ik eerlijk zijn, het was tot nu toe al een zwaar jaar.
Zo’n uitje naar het ziekenhuis compleet met morfine, zuurstof, een maag-/darm onderzoek en overnachting is dan de spreekwoordelijke kers op de taart.
Maar goed, wie staat daar wel om te springen?
Misschien iets te opportunistisch van mezelf, maar ik had eigenlijk verwacht dat ik mijn deel dit jaar al wel binnen had.
Maar daar was schijnbaar niet alles en iedereen het mee eens.
Afgelopen zaterdag, 2 november, heb ik op een geweldige manier mijn 30ste verjaardag gevierd.
Mijn vrouw Charlotte had, samen met vrienden, een leuk, knus verassingsfeest georganiseerd.
Zondagnacht begon ik met overgeven en naarmate de nacht vorderde werd dit alleen maar erger.