Dit is niet wie ik ben
Niet wie ik hoor te zijn.
Ik ben bestemd voor iets groters,
Maar jij houdt me klein.
Dit is niet wie ik ben
Niet wie ik hoor te zijn.
Ik ben bestemd voor iets groters,
Maar jij houdt me klein.
Ik ben bang.
Bang om te lachen.
Bang om te genieten.
Bang om te leven.
Ik ben bang dat jij het ziet, de kraan dicht draait.
Mij wanhopig achterlaat met de gedachten “waar is het gebleven?”
Ik heb een onstilbare honger.
Trek in voldoening.
Maar wat ik ook doe, ik kan het niet vinden.
Hoeveel ik ook doe, het voelt niet genoeg.
Als met je billen bloot gaan gelijk staat aan uit je comfort zone treden dan loop ik met mijn billen gespreid en buk ik nog net niet voor over..
Ik heb net een situatie ingediend bij CommonEasy.
Voor degene die het niet kennen: CommonEasy is een community van ondernemers die elkaar helpen wanneer het even niet mogelijk is om zelf voor een inkomen te zorgen.
Mijn gevoelens botsen tegen elkaar op als een zoute en zoete zee.
Ik kan me niet eens herinneren welke afslag ik genomen heb.
Ik kan me niet herinneren dat ik hier ooit ben geweest.
Zo vol in mijn hoofd en tegelijkertijd leeg.
Ik kan me niet voorstellen dat ik de weg nog terug zal vinden.
‘s Nachts onder een warme douche, rond half twee.
Alleen met het warme water.
Terwijl ik het vraag “Neem alsjeblieft de tranen mee.”
Eerder schreef ik al over dankbaarheid.
Hoe je je op dit moment ook voelt, wat er ook aan de hand is, wat je ook mist.
Er is altijd om iets om dankbaar voor te zijn.
Ik denk dat het enorm belangrijk is om dit te beseffen.
Zeker op de momenten dat alles verloren lijkt.
Er zijn dagen dat ik me schizofreen voel.
Begrijp me niet verkeerd.
Ik weet dat ik niet schizofreen ben.
Ik ben Robin.
Je bent smerig.
Vies.
Laf en gemeen.
Ik ren ver van je weg.
Maar waar ik ook ben, jij komt daarheen.
Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het voor jou moet zijn.
Ik kan me niet voorstellen hoe boos je moet zijn.
Misschien niet eens boos op mij.