Ik heb ondertussen denk ik zo’n tientallen keren het stuk tekst— waar ik mee begon— verwijderd.
Het is weer zo’n dag.
Zo’n dag waarop ik niets gedaan krijg.
Zo’n dag waarop alles wat ik doe, heb gedaan of nog van plan ben te gaan doen, niet goed genoeg is.
Zo’n dag waarvan ik al een aantal dagen wist dat hij er aan zat te komen.
Zo’n dag waar ik al dagen met ongezonde spanning tegenop kijk.
Ik weet dat het me niet helpt wanneer ik gestresst en gespannen denk te weten dat de val er aan zit te komen.
Ik weet het.
Maar dat maakt niet dat ik het kan.
Dat ik kan loslaten en genieten van de momenten die wel goed zijn.
Dat ik kan bedenken dat mijn goede tijd lijdt onder de gedachten aan de slechte.
Ik weet het.
Maar dat maakt het niet makkelijker.