Het is ondertussen alweer zo’n drie maanden geleden dat ik besloot om de dosering van mijn medicatie te verlagen.
Het ging goed. Ik voelde me stabiel en was van plan om me meer op mijn lichamelijke gezondheid te gaan focussen.
Aangezien mijn bloeddruk veel te hoog was en dit grotendeels door de hoge dosering van mijn medicatie kwam, leek het voor de hand te liggen om hier als eerst mee te minderen.
Ondertussen ben ik maanden verder, ben ik van 225 mg per dag naar 187,5 mg per dag gegaan en schrijf ik nu dit bericht omdat ik op het moment simpelweg niets anders kan.
Ik voel me verzwakt, vermoeid en verloren. Ik kan me niet eens meer voorstellen hoe het voelt om energiek en enthousiast te zijn.
Ik wil janken, niet huilen, maar janken.
Huilen kan iets moois zijn, iets liefs of poëtisch hebben maar janken is keihard.
Zoveel gedachten
Er gaan zo ontzettend veel gedachten door mijn hoofd, in zo’n enorme snelvaart dat het me overweldigd.
Grote beangstigende gedachtes, dingen die ik niet moet vergeten en alles er tussen in.
Op dit moment lukt het me niet eens om te schrijven.
Ik voel me zo’n enorme lul dat ik dondersgoed weet dat het niet de oplossing is om maar weer in bed te kruipen, maar toch ook weet dat ik zo weer in bed kruip.