Er zijn dagen dat ik me schizofreen voel.

Begrijp me niet verkeerd.

Ik weet dat ik niet schizofreen ben.

Ik ben Robin.

Natuurlijk heb ik meerdere kanten en ben ik bij de ene groep mensen meer mezelf dan bij andere – maar ik geloof niet dat er mensen zijn die altijd hetzelfde zijn.

Ik voel me af en toe schizofreen.

Omdat ik vol ambitie, energie en enthousiasme kan zitten wanneer ik een nieuw idee heb, wanneer ik aan iets moois werk of wanneer ik kan genieten van de kleine maar mooiste dingen in het leven zoals de glimlach van mijn zoon.

Ik voel me schizofreen omdat ik letterlijk enkele minuten na een nieuw idee, na het afronden van iets moois en na het genieten van de glimlach van mijn zoon in een kan storten en het enige verschil tussen mijn huidige staat en huilen het feit is dat ik geen tranen heb.

Ik voel me schizofreen omdat het maar niet lijkt te lukken om een constante flow vast te houden.

Om meer dan enkele weken een focus te hebben op al het mooie dat me is overkomen, op al het goede in de wereld en alles waar ik me gelukkig mee mag prijzen.

Er zijn dagen bij waar ik me onoverwinnelijk voel.

Het maakt me niet uit wat me heeft getroffen, wat me treft of nog gaat treffen.

Ik ben sterk genoeg om het op te vangen en een draai te geven aan het lot. 

De motivatie stroomt over en alles en iedereen lijkt me alleen maar te pushen naar daar waar ik moet komen.

Ik hoef niet eens te weten hoe, ik weet alleen dat ik er ga komen.

Ik heb iets gevonden. Iets in mezelf. Noem het de spreekwoordelijke knop die om is.

Wat er op dat moment ook gebeurt, ik kan het relativeren. Ik kan het ombuigen tot iets positiefs.

Ik kan het niet.

Datgene dat ik vast had.

Datgene dat ik zo’n ijzersterke grip had dat ik het nooit en te nimmer meer los zou laten is op een of andere manier toch verdwenen.

Het is niet losgepeuterd.

Het is niet door mijn handen geglipt.

Het is weg.

Gewoon weg.

En samen met datgene dat nu weg is, zijn ook alle gevoelens, herinneringen en beelden verdwenen.

Ik heb geen idee hoe zelfvertrouwen voelt.

Ik weet niet hoe energie of ambitie voelt.

Ik weet niet hoe het voelt om te vechten, laat staan hoe een overwinning voelt.

Het enige dat ik nu nog weet is dat ik op zoek moet naar veiligheid. Ik moet me terugtrekken.