Een paar dagen geleden kon ik mijn bed amper uit door de buikpijn.
De buikpijn is zo goed als verdwenen.
Deze heeft plaats gemaakt voor hoofdpijn.
Van de hoofdpijn, of als een van de bijwerkingen van mijn nieuwe medicatie, ben ik duizelig en zie ik wazig.
Ondertussen is de hoofdpijn weer iets gezakt.
Deze heeft op zijn beurt plaats gemaakt voor een algeheel zweverig gevoel.
Het huis lijkt steeds kleiner te worden, de prikkels steeds heftiger.
Maar ik kan niet weg.
Ik kan nog geen 100 meter lopen of het voelt al alsof ik in elkaar stort.
Ik voel me een zeikerd, een aansteller, als ik dit zo beschrijf.
Tot ik opsta en een stuk loop.