Je weet niet of je de persoon tegen over je nu recht in de ogen moet kijken, of dat je jouw blik nu beter op iets anders kunt richten.
Een lange ongemakkelijke, bijna pijnlijke, stilte. Iedereen heeft wel eens zo’n situatie meegemaakt.
Dat is waarin wij nu een beetje zitten.
Ik heb je weken lang, bijna dagelijks, laten weten waar ik stond en hoe het met me ging maar uit het niets was daar doodse stilte.
Het is nu bijna twee maanden geleden, maar nog lukt het me niet om te vertellen waarom ik zo lang stil ben geweest.
Ik zou willen dat ik je kon vertellen dat ik te druk was met andere dingen, dat het zo goed met me ging dat er geen inspiratie was om het over depressie te hebben.
Met dit bericht hoop ik in ieder geval het patroon, van niet schrijven, te doorbreken.
Ondertussen zoek ik verder naar de woorden.