Degene die dit leest is kut.
Degene die dit niet leest is een lul.
De wereld is naar de klote en niets of niemand geeft nog hoop.
“Goedemorgen depressie. Lekker geslapen?”
“Nee. Je ging te laat naar bed en stond te vroeg op. Het kussen is te dik en je matras te zacht.”
“Oh, vervelend. Vandaag dan maar iets vroeger naar bed. Heb je vandaag nog iets op de planning staan?”
“Ja. Op de bank hangen en uitstelgedrag vertonen voor alles dat ik eigenlijk beter zou kunnen doen dan op de bank wachten tot de dag voorbij is.”
“En dat terwijl het zo’n mooie dag is? De zon schijnt, het is warm maar niet te heet. Je hebt vandaag geen afspraken. Waarom ga je niet een flink stuk wandelen?”
“Ik zeg net dat ik slecht geslapen heb. Ik ben kapot. Hoe kun je dan voorstellen om een flink stuk te gaan wandelen?
Ik heb last van mijn voeten, mijn benen en buik.”
“De buitenlucht zal je goed doen. Al is het maar een minuut of tien.”
“Ik zal er over nadenken.
En als ik dan toch bezig ben bedenk ik me meteen even of ik me niet enorm zorgen moet maken dat ik al een paar weken zo goed als niets uitvoer voor mijn onderneming.
Dat ik er bij loop als een zombie in mijn eigen huis.
Dat ik bij iedere handeling die ik verricht het gevoel heb alsof er een blok beton aan me hangt.
Of ik vandaag nou wel of niet naar de dagbehandeling moet gaan.
Of het niet weer eens tijd is om naar de sportschool te gaan?
Pff.. ik zie het overzicht niet meer. Ik ga lekker terug naar bed. “
“Ho, wacht eens even. Dat bed was toch helemaal niet zo lekker?
Je weet dat je daar sowieso geen stap mee vooruit komt.
Kom op. Doe je hardloopschoenen aan en zet letterlijk en figuurlijk wat stappen.”
“Jij hebt nog niet eens schoenen aan, maar toch kan ik merken dat je vandaag sterk in je schoenen staat.
Ik zal mijn schoenen aan doen.”