Ik kan me niet eens herinneren welke afslag ik genomen heb.
Ik kan me niet herinneren dat ik hier ooit ben geweest.
Zo vol in mijn hoofd en tegelijkertijd leeg.
Ik kan me niet voorstellen dat ik de weg nog terug zal vinden.
Ooit weer zal geloven, laat staan genieten.
Het zoeken maakt me moe en de zoektocht maakt me bang.
Het ‘komt allemaal wel goed’ maar waarom duurt het dan zo lang?
Ook dit gaat voorbij, maar tot nu toe niet aan mij voorbij.
Ik vecht zo hard als ik kan maar ga kapot van de pijn.
Het kan toch niet, dat dit is hoe een leven hoort te zijn?
Enthousiasme een herinnering en levenslust iets waar je op hoopt, alles lijkt plaats te moeten maken voor de depressie die je sloopt.