Resultaten behaald in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
Dat geldt, voor zover ik nu op 35-jarige leeftijd kan zeggen, voor alles in het leven.
Iets minder dan twee jaar geleden liep ik mijn eerste marathon.
Na maanden kilometers vreten.
Hardlopen.
Fietsen.
Zwemmen.
Letten op mijn voeding.
Blessures.
Wedstrijden.
Liep ik die 42,195 kilometer.
Vandaag de dag heb ik moeite om op tijd uit bed te komen.
Ik heb geen energie, geen zin, geen doel.
En dat komt grotendeels doordat ik mezelf blijf vergelijken met de Robin op 15 oktober 2023.
De Robin die na wat tegenslagen toch besloot de marathon van Amsterdam te lopen.
De Robin die kapot, maar vol trots, over de finish kwam en die felbegeerd medaille in ontvangst nam.
De Robin die zoveel kilometers liep dat zijn AirPods op waren.
De Robin die bij kilometer 38 fysiek op was maar zeker wist dat hij niet bij die laatste kilometers zou afhaken.
Maar die Robin ben ik nu niet meer.
Daar kan ik heel lang over schrijven.
Excuses bedenken.
Maar het verandert niets aan het feit dat ik die Robin niet meer ben.
Tegelijkertijd betekent het niet dat ik die Robin niet meer kan worden.
Ik moet gewoon weer bij het begin beginnen.
Of ik dat nou leuk vind of niet.
