Een van de moeilijkste dingen aan depressie is het feit dat je het niet kunt zien.
Ten eerste is het daardoor moeilijk voor mensen om je heen om begrip te hebben, of überhaupt te zien dat er iets aan de hand is.
Ten tweede is het moeilijk omdat je zelf ook niet altijd door hebt in welke fase jij je bevindt.
Ik heb net voor het eerst in weken weer eens buiten gelopen.
Het ging goed en het voelde goed.
Ik was van plan om eerst eens rustig aan te gaan wandelen maar op de een of andere manier voelde ik me uitgedaagd om te rennen.
De zon scheen.
Ik luisterde muziek.
Ik was weer aan het hardlopen.
Op een gegeven moment kreeg ik zelfs weer inspiratie.
Ik bedacht nieuwe onderwerpen voor deze website, voor mijn andere websites en kreeg zelfs totaal nieuwe ideeën.
Eenmaal thuis ging ik hier enthousiast voor zitten.
En dan komt de klap hard aan wanneer je beseft dat je niet teveel moet verwachten.
De ideeën zijn als sneeuw voor de zon gesmolten.
Alleen al de moeite doen om ze te herinneren brengt mijn hoofd op hol.
Voor nu moet ik gewoon blij en tevreden zijn met het stuk dat ik heb gelopen en het feit dat dit weer inspiratie heeft gebracht.
De daadwerkelijke ideeën zelf moeten nog maar even wachten.