Je moet af en toe gewoon schreeuwen
Je spieren aanspannen en woedend worden
Rennen alsof je leven er vanaf hangt.
Voelen dat je bestaat.
Voelen dat je er toe doet.
Ik wel tenminste.
Bijna barstende energie.
Het klinkt misschien negatief.
Maar die kant bedoel ik niet.
Ik bedoel het gevoel net voor het startschot.
Enthousiasme, extase.
Wachtend op het verlossende, oorverdovende schot.
Klaar om te gaan en juist die negativiteit ver achter je te laten.
Hijgend en naar adem snakkend.
Spierpijn en blaren van de reis.
Maar een heerlijk gevoel, want dit is mijn tijd.